بسم الله الرحمن الرحیم

کمتر از سه ماه از انتشار نخستین بیانیه حزب اعتدال و توسعه در دعوت از حجت الاسلام و المسلمین دکتر حسن روحانی می گذرد.

این دعوت که با تحلیلی واقع بینانه از اوضاع داخلی و شرایط خارجی کشور و با آگاهی از شایستگی ها و بایستگی های ریئس جمهور آتی جهت بهبود زندگی مردم و ارتقای جایگاه جمهوری اسلامی ایران در عرصه های بین المللی به عمل آمده بود،با وجود همه عوامل دلسردی انگیزه قوی در جوانان حزب آفرید که در فرصتی کوتاه نسبت به سازماندهی مناسب برای ورود به این میدان پر تموج اقدام کردند.

این انگیزه با اعلام ثبت نام آیت الله هاشمی رفسنجانی برای نامزدی ریاست جمهوری مضاعف و در تعامل با شور و نشاط ملی ناشی از استقبال اقشار مختلف مردم از ایشان به طور بی سابقه ای هم افزا گردید. به طوری که یاد همراهی ها و هم دلی های سالهای نخستین انقلاب را برای نسلهای اول و دوم تداعی می کرد.

ولی متاسفانه این امید و گرمی انقلابی با اقدام غیرمنتظره و بهت آور شورای محترم نگهبان به یاس و سردی گرائید. صرف نظر از دلایل چنین اقدامی از سوی شورای محترم نگهبان و چرائی موضع گیری دو تن از فقهای محترم این شورا که بدون جایگاه رفیع شورا و ضرورت بی طرفی فقهای مکرم آن نسبت به رقابت های سیاسی موجود آن هم با تخطئه آشکار و غیر منصفانه در برابر شعور ملت بزرگ،متدین و هوشمند ایران و نظاره گران خارجی صورت گرفت.هر چند چنین اقداماتی دور از انتظار چیزی از عواطف مردم نسبت به آیت الله هاشمی رفسنجانی به عنوان یکی از ارکان نظام نمی کاهد که او به وعده لانضیع اجر المحسنین امیدوار است.

امروز پرسش اساسی این است که چه باید کرد؟

آنچه در ابتدا به نظر میرسد اعتراض و یا انزوا است.

اعتراض نسبت به آنچه که احساسات پاک و حماسی جمعی از مردم مومن را آن هم در آستانه سالگرد ارتحال امامشان با دلایلی غیر قابل پذیرش در افکار عمومی نادیده گرفت.

ویا انزوا از صحنه سیاسی و فعالیت های اجتماعی ...
و این هر دو واکنشی احساسی است و به دور از قانون و عقل

واقعیت این است در ساختار حقوقی نظام جمهوری اسلامی ایران نظر نهائی شورای نگهبان در این خصوص برای قانون مداران لازم الاتباع است.هر چند این نظر می تواند هم چون دیگر نظرات برخواسته از عقل گروهی نادرست و حتی زیان بخش باشد.آن سان که برخی از مصوبات مجلس شورای اسلامی نیز پس از ابلاغ با وجود نافذیت قانونی نادرست و لازم التغییر تشخیص داده میشوند.

که تعدد طرح ها و لوایح اصلاح قوانین نمونه هایی از این دست تصمیمات نادرست جمعی است. ولی تا مادامی که تغییر نیافته اند لازم الاجرا و معتبر خواهند بود.

بنابراین همان طور که آیت الله هاشمی رفسنجانی با درایت و قانون مندی به این نظر اعتراضی نکرده اند،قطعا برای همه کسانی که به نکته سنجی و فهم سیاسی این شخصیت ممتاز معترفند،تا از گزینه اعتراض دوری کنند ...

و در خصوص انزوا باید پرسید انزوا و دوری از چه صحنه ای ؟ چون در صحنه های سیاسی از میدان به در کردن رقیب یک پیروزی است. آیا می خواهیم با انزوا خود پیروزی رقیب را تکمیل کنیم ؟!

قطعا برای همه کسانی که تندروی،دشمن تراشی،مشکل افزایی و بی شکیبایی نسبت به اندیشه های متفاوت هر چند درست و منطقی را امروز یک عامل انحرافی در حرکت مقدس انقلاب اسلامی می دانند خالی کردن صحنه چیزی جز فرصت آفرینی برای استمرار چنین روش هایی نخواهد بود.

واکنش سوم در کنار اعتراض و انزوا در انتخاب راه عقلانی،یعنی راه اعتدال است. اعتدال به مثابه رویکردی واقع بینانه نسبت به پدیده ها و رخدادها،راهی منطقی و تلاشی معقول برای خروج از تنگناها است. امروز در نیمه ی راهیم. واقعیت این است که اگر امروز ملت بزرگ و مومن ایران از شخصیت برجسته و پر تجربه آیت الله هاشمی رفسنجانی در عرصه انتخابات و فردا از حضورشان در موقعیت اجرائی محروم مانده است ولی گفتمان ایشان در صحنه انتخابات وانشاالله تجربیات ارزشمند وی برای گشودن گره های ایجاد شده با حضور حجت الاسلام و المسلمین  دکتر حسن روحانی فراهم آمده است. بدون تردید گفتمان دکتر حسن روحانی نزدیک ترین گفتمان به آیت الله هاشمی رفسنجانی است. با ذکر این حقیقت که اساسا حزب اعتدال وتوسعه با تشویق آیت الله هاشمی رفسنجانی نسبت به دعوت از دکتر حسن روحانی برای نامزدی انتخابات ریاست جمهوری آتی اقدام نموده است.مجددا انگیره وتوانی را برای استمرار حضور در عرصه های انتخاباتی مهیا می سازد. انتظار میرود مردم متدین و فهیم و زیرک ایران با توجه به فرصت فراهم شده برای بهبود شرایط با حمایت از حجت الاسلام و المسلمین دکتر حسن روحانی این راه ناتمام را به اتمام رسانند.

                                                                                 شورای مرکزی حزب اعتدال و توسعه